Έκδοση 0.1 Αρχική Μετάφραση
(3) Η Επιστημονική Κοσμοθεωρία
“Σχεδόν όλα τα μεγάλα συστημικά σφάλματα τα οποία εξαπάτησαν τους ανθρώπους για χιλιάδες χρόνια βασίζονταν στην πρακτική εμπειρία. Τα ωροσκόπια, τα ξόρκια, οι προφήτες, τα μάγια, η μαγεία, οι θεραπείες των μαγισσών ιατρών και των επαγγελματιών γιατρών, όλα ήταν σταθερά καθιερωμένα ανά τους αιώνες στα μάτια του κοινού χάρη στην υποτιθέμενη πρακτική επιτυχία τους. Η επιστημονική μέθοδος επινοήθηκε ακριβώς με σκοπό να διασαφηνίσει τη φύση των πραγμάτων κάτω από συνθήκες που ελέγχονται πιο προσεκτικά και με πιο αυστηρά κριτήρια από αυτά που εμφανίζονται στις καταστάσεις τις οποίες δημιουργούν τα πρακτικά προβλήματα.”
-Michael Polanyi [26]
Generally speaking, the evolution of human understanding can be seen as a move from surface observations, processed by our limited five physical senses, “intuitively” filtered through the educational framework & value characteristics of that period of time – to a method of objective measuring and self-advancing methods of analysis which work to arrive at (or calculate) conclusions through testing and retesting proofs, seeking validation through the benchmark of scientific causality – a causality that appears to comprise the physical characteristics of what we call “Nature” itself.
Οι “Φυσικοί Νόμοι” του κόσμου μας υπάρχουν ανεξάρτητα από το αν επιλέγουμε να τους αναγνωρίσουμε ή όχι. Αυτοί οι έμφυτοι κανόνες του σύμπαντος υπήρχαν πολύ πριν εμείς οι άνθρωποι αναπτύξουμε την αντίληψή μας ώστε να τους αναγνωρίσουμε. Ενώ μπορεί να συζητηθεί το πόσο ακριβής είναι η ερμηνεία που έχουμε δώσει σε αυτούς τους νόμους σε αυτή τη φάση της διανοητικής εξέλιξής μας, υπάρχουν αρκετές ενισχυτικές αποδείξεις που δείχνουν ότι είμαστε, πράγματι, δέσμιοι στατικών δυνάμεων οι οποίες έχουν μία έμφυτη, μετρήσιμη και ντετερμινιστική λογική.
Οι τεράστιες εξελίξεις και η προγνωστική ακεραιότητα που βρίσκεται στα Μαθηματικά, στη Φυσική, στη Βιολογία και σε άλλους επιστημονικούς κλάδους αποδεικνύουν ότι εμείς ως είδος σιγά-σιγά καταλαβαίνουμε τις διαδικασίες της φύσης. Μάλιστα, η αυξανόμενη εφευρετική ικανότητά μας να μιμούμαστε, να επιτείνουμε ή να καταστέλλουμε αυτές τις φυσικές διαδικασίες επιβεβαιώνει την πρόοδό μας στην αντίληψη της φύσης. Σήμερα, ο κόσμος γύρω μας, ο οποίος ξεχειλίζει από υλική τεχνολογία και επινοήσεις που αλλάζουν τη ζωή μας, είναι μία απόδειξη της ακεραιότητας της Επιστημονικής Διαδικασίας και των ικανοτήτων της.
Unlike historical traditions, where a certain stasis exists with what people believe, as is still common in religious type dogma today, this recognition of “Natural Law” includes characteristics which deeply challenge the assumed stability of beliefs which many hold sacred. As will be expanded upon later in this essay in the context of “Ανάδυση (ή Εμφάνιση)”, the fact is, there simply cannot exist a singular or static intellectual conclusion with respect to our perception and knowledge except, paradoxically, with regard to that very underlying pattern of uncertainty regarding such change and adaptation itself.
Αυτό είναι μέρος αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε επιστημονική κοσμοθεωρία. Είναι άλλο πράγμα το να απομονώνουμε τις τεχνικές των επιστημονικών υπολογισμών για επίλεκτα συμφέροντα, όπως η λογική που ίσως θα χρησιμοποιούσαμε αν εκτιμούσαμε και δοκιμάζαμε τη δομική ακεραιότητα μιας σχεδίασης για ένα σπίτι που θα χτίζαμε, και άλλο πράγμα είναι να εφαρμόζουμε σε όλες τις πτυχές τις ζωής μας αυτή την καθολική ακεραιότητα των μεθόδων, οι οποίες βασίζονται στο φυσικό κόσμο και στη λογική της αιτιότητας.
O Albert Einstein κάποτε είπε “΄Οσο περισσότερο προχωρά η πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας, τόσο πιο βέβαιο μου φαίνεται ότι το μονοπάτι προς την αυθεντική θρησκοληψία δεν περνά μέσα από το φόβο της ζωής και του θανάτου και μέσα από την τυφλή πίστη αλλά μέσα από τον αγώνα για γνώση η οποία βασίζεται στη λογική.[27]
΄Οσοι βλέπουν με κυνικό τρόπο την Επιστήμη, συχνά προσπαθούν να μειώσουν την ακεραιότητα της στο σημείο που να θεωρείται μία ακόμη μορφή “θρησκευτικής πίστης” και να εξευτελίσουν την ακρίβειά της ώστε να θεωρείται “ψυχρή” ή “χωρίς πνευματικότητα” ή ακόμα καταδεικνύουν τις πολύ αρνητικές συνέπειες της εφαρμοσμένης τεχνολογίας, όπως η δημιουργία της Ατομικής Βόμβας (η οποία,στην πραγματικότητα, είναι περισσότερο μία ένδειξη της διαστροφής των ανθρωπίνων αξιών παρά ένα επίτευγμα της μηχανικής). Παρόλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την απίστευτη δύναμη που έχει προσφέρει στην ανθρώπινη φυλή αυτή η προσέγγιση προς την κατανόηση και την αξιοποίηση της πραγματικότητας. Καμία άλλη “ιδεολογία” δεν πλησιάζει τα προβλεπόμενα και χρηστικά οφέλη που έχει προσφέρει αυτή η μέθοδος συλλογισμού.
Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι διάσπαρτη σήμερα στον κόσμο μία ενεργή άρνηση αυτής σχέσης.Παραδείγματος χάριν, όταν πρόκειται για την Πίστη στο Θεό, εμφανίζεται συχνά μία διαχωριστική τάση η οποία επιθυμεί να ανυψώσει την ανθρώπινη ύπαρξη πάνω από τέτοιους “απλούς μηχανισμούς” της φυσικής πραγματικότητας. Αυτό που συνήθως υπονοείται εδώ είναι ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε πιο “ξεχωριστοί” για κάποιο λόγο και ίσως υπάρχουν δυνάμεις, όπως κάποιος “Θεός” που παρεμβαίνει, oι οποίες μπορούν να παραμερίσουν κατά βούληση τέτοιους Φυσικούς Νόμους, καθιστώντας τους λιγότερο σημαντικούς από πχ. τη συνεχή υπακοή στις επιθυμίες του Θεού κτλ.
Δυστυχώς, υπάρχει ακόμη στον ανθρώπινο πολιτισμό μία πολύ αλαζονική νοοτροπία η οποία θεωρεί, χωρίς αποδείξεις που το επιβεβαιώνουν, ότι οι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί από όλα τα άλλα φαινόμενα. Η ίδια νοοτροπία υποθέτει ότι υποβαθμίζουμε την ανθρώπινη ζωή με το να θεωρούμε ότι είμαστε συνδεδεμένοι με τις φυσικές, επιστημονικές δυνάμεις ή ότι είμαστε προϊόντα αυτών.
Ταυτόχρονα, υπάρχει επίσης μία τάση γι’ αυτό που κάποιοι αποκαλούν “Μεταμαγικό” τρόπο σκέψης. το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα είδος διαταραχής προσωπικότητας σχιζοφρενικού τύπου στην οποία η φαντασία και η ήπια πλάνη βοηθούν στην ενίσχυση λανθασμένων υποθέσεων όσον αφορά την αιτιότητα του κόσμου, χωρίς oι άνθρωποι να εκμεταλλεύονται στο έπακρο την Επιστημονική Μέθοδο. H επιστήμη απαιτεί την εξέταση και την επαναλαμβανόμενη εμφάνιση ενός αποτελέσματος για να θεωρηθεί έγκυρο (το αποτέλεσμα) και υπάρχουν αρκετές πεποιθήσεις των φαινομενικά “φυσιολογικών” ανθρώπων οι οποίες δεν έχουν τις ίδιες απαιτήσεις. Πέρα από τις παραδοσιακές θρησκείες, η ιδέα της “Νέας Εποχής” είναι επίσης κοινώς συνδεδεμένη με την προληπτική σκέψη αυτού του τύπου. Παρόλο που είναι πάρα πολύ σημαντικό εμείς ως κοινωνία να έχουμε επίγωνση της αβεβαιότητας των γενικών συμπερασμάτων μας και, επομένως, να κρατάμε το μυαλό μας δημιουργικό και ανοιχτό σε όλα τα δεδομένα, η επικύρωση αυτών των δεδομένων μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω μετρήσιμης σταθερότητας και όχι με ευσεβείς πόθους ή εσωτερική γοητεία.
Τέτοιες ιδέες και υποθέσεις οι οποίες δεν είναι επικυρωμένες δημιουργούν ένα πλαίσιο αναφοράς το οποίο συχνά επιβεβαιώνεται από την Πίστη και όχι τη Λογική. Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς με κάποιον άλλο με επιχειρήματα για την αξία της Πίστης, καθώς οι κανόνες της ίδιας της Πίστης αρνούνται έμφυτα τα λογικά επιχειρήματα. Αυτό είναι μέρος του διλήμματος μέσα στο οποίο υφίσταται σήμερα η ανθρώπινη κοινωνία: Πιστεύουμε απλά αυτά που μας έχει διδάξει παραδοσιακά ο πολιτισμός μας ή αμφισβητούμε και εξετάζουμε αυτές τις πεποιθήσεις απέναντι στη φυσική πραγματικότητα γύρω μας για να δούμε αν (οι πεποιθήσεις) είναι αληθινές;
Η Επιστήμη ασχολείται, ξεκάθαρα, με το δεύτερο και δεν θεωρεί ιερό τίποτα. Είναι πάντα έτοιμη να διορθώσει προηγούμενα λανθασμένα συμπεράσματα, όταν εμφανίζονται νέες πληροφορίες. Το να έχει κάποιος αυτήν την έμφυτα αβέβαιη – παρόλα αυτά πολύ βιώσιμη και παραγωγική – προσέγγιση στον τρόπο που βλέπει καθημερινά τον κόσμο, απαιτεί μία πολύ διαφορετική ευαισθησία. Αυτή η ευαισθησία εκφράζει την ευπάθεια και όχι την βεβαιότητα.
Σύμφωνα με τα λόγια του Καθηγητή Frank L. H. Wolfs (Τμήμα Φυσικής και Αστρονομίας, Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ, Νέα Υόρκη), του οποίου η “Εισαγωγή στην Επιστημονική Μέθοδο” αναπαράγεται στο Παράθεμα Β’ αυτού του κειμένου για παραπομπή, : “Λέγεται συχνά στους επιστημονικούς κλάδους ότι οι θεωρίες δεν μπορούν ποτέ να αποδειχθούν σωστές, μόνο να αποδειχθούν λανθασμένες. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα ότι μία νέα παρατήρηση ή ένα νέο πείραμα μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με κάποια θεωρία που υπάρχει για πολλά χρόνια.”[32]
Ανάδυση (ή Εμφάνιση)
Στον πυρήνα της Επιστημονικής Μεθόδου βρίσκεται ο σκεπτικισμός και η ευπάθεια. Η επιστήμη ενδιαφέρεται στην κοντινότερη προσέγγιση (που μπορεί να βρει) της αλήθειας και, αν είναι κάτι που η επιστήμη αναγνωρίζει ρητά, είναι ότι οτιδήποτε ουσιαστικά γνωρίζουμε θα πρέπει να επανεξεταστεί σε βάθος χρόνου, καθώς νέες πληροφορίες θα εμφανίζονται.
Παρομοίως, κάτι που μπορεί να φαίνεται παρατραβηγμένο, αδύνατο ή ακόμη “προληπτικό” κατά την πρώτη εμφάνισή του, μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη και βιώσιμη γνώση στο μέλλον μόλις επικυρωθεί η ακεραιότητά του. Oι συνέπειες αυτής της πραγματικότητας αποτελούν μία Ανάδυση Σκέψης – μία Ανάδυση της “Αλήθειας”, αν θέλετε. Μία πρόχειρη εξέταση της ιστορίας δείχνει μία συνεχώς μεταβαλλόμενη πληθώρα συμπεριφορών και πρακτικών οι οποίες βασίζονται στο συνεχή εκσυγχρονισμό των γνώσεων. Αυτή η ταπεινωτική αναγνώριση είναι πολύ σημαντική για την ανθρώπινη πρόοδο.
Συμβίωση
Ένα δεύτερο επιχείρημα, πολύ χαρακτηριστικό της Επιστημονικής Κοσμοθεωρίας, το οποίο αξίζει να αναφερθεί υπ’ αυτήν την άποψη, έχει να κάνει με τη Συμβιωτική Φύση των πραγμάτων όπως τα γνωρίζουμε. Αυτή ή κατανόηση, ενώ απορρίπτεται από πολλούς σήμερα ως “κοινή λογική”, κρύβει μεγάλες αποκαλύψεις για τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε για τους εαυτούς μας, για τις πεποιθήσεις μας και για τη συμπεριφορά μας.
O όρος “Συμβιωτικός” συνήθως χρησιμοποιείται στα πλαίσια των αλληλένδετων σχέσεων μεταξύ των βιολογικών ειδών. Παρόλα αυτά, τα δικά μας πλαίσια του κόσμου είναι πιο ευρέα και σχετίζονται με την αλληλένδετη σχέση των πάντων. Οι παλαιότερες, ενστικτώδεις απόψεις για τα φυσικά φαινόμενα ίσως να θεωρούσαν, για παράδειγμα, ότι ένα δένδρο είναι μία ανεξάρτητη οντότητα, φαινομενικά αυτάρκες μέσα στην αυταπάτη του διαχωρισμού του. Παρόλα αυτά, η αλήθεια είναι πως η ζωή του δένδρου εξαρτάται απόλυτα από φαινομενικά “εξωτερικές” δυνάμεις “εισόδου” για την ίδια την ύπαρξή του και την αποκορύφωσή του.[34]
Το νερό, το φως του ηλίου, οι θρεπτικές ουσίες και άλλες απραίτητες διαδραστικές “εξωτερικές” ιδιότητες οι οποίες διευκολύνουν την ανάπτυξη ενός δένδρου, είναι ένα παράδειγμα συμβιωτικής σχέσης. Παρόλα αυτά, η αντίληψη της συμβίωσης έχει γίνει πολύ πιο αποκαλυπική από το παρελθόν και φαίνεται ότι όσο περισσότερο μαθαίνουμε για τις δυναμικές του σύμπαντός μας, τόσο πιο σταθερή γίνεται η αλληλοεξάρτησή του.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα αυτήν την έννοια μπορούμε να την ενσωματώσουμε μέσα σε μία γενική ιδέα. Αυτή η ιδέα είναι ένα “Σύστημα”. Ο όρος “δένδρο” είναι στην πραγματικότητα μία αναφορά σε ένα αντιληπτό Σύστημα. Η “ρίζα”, ο “κορμός”, τα “κλαδιά”, τα “φύλλα” και άλλες τέτοιες ιδιότητες αυτού του δένδρου θα μπορούσαν επίσης να ονομαστούν “Υποσυστήματα”. Παρόλα αυτά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ίδιο το “δένδρο” είναι επίσης ένα υποσύστημα, ίσως, ενός “δάσους”, το οποίο είναι επίσης ένα υποσύστημα άλλων, μεγαλύτερων φαινομένων, τα οποία περικλείουν μικρότερα συστήματα. Ένα παράδειγμα τέτοιου φαινομένου είναι ένα “Οικοσύστημα”. Ένας τέτοιος διαχωρισμός ίσως μοιάζει ασήμαντος για πολλούς, αλλά είναι γεγονός ότι μία μεγάλη αποτυχία του ανθρώπινου πολιτισμού είναι το ότι δεν σέβεται απόλυτα την αντίληψη του “Συστήματος της Γης” και το πως κάθε υποσύστημα παίζει ένα σημαντικό ρόλο.
Ο όρος “Κατηγορικά Συστήματα” θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εδώ για να περιγράψει όλα τα συστήματα, είτε μικρά φαινομενικά έιτε μεγάλα, επειδή τέτοιοι γλωσσικοί διαχωρισμοί είναι απόλυτα αυθαίρετοι. Αυτά τα αντιληπτά συστήματα και οι λέξεις οι οποίες χρησιμοποιούνται για να αναφερθούμε σε αυτά είναι απλά ανθρώπινες συσκευές για τη διευκόλυνση της επικοινωνίας. Είναι γεγονός ότι φαίνεται να υπάρχει μόνο ένα δυνατό πιθανό σύστημα, όπως οργανώνεται από τους Φυσικούς Νόμους, στο οποίο μπορούμε να αναφερθούμε δικαιολογημένα, καθώς όλα τα συστήματα που αντιλαμβανόμαστε και κατηγοριοποιούμε σήμερα μπορούν να είναι μόνο υποσυστήματα. Απλά δεν μπορούμε να βρούμε πουθενά κανένα πραγματικά κλειστό σύστημα. Ακόμη και το “Σύστημα της Γης”, το οποίο ενστικτωδώς φαίνεται αυτόνομο, με τη Γη να αιωρείται στο κενό του διαστήματος, εξαρτάται απόλυτα από τον Ήλιο, το Φεγγάρι και πιθανώς από πολλούς, πολλούς ακόμη συμβιωτικούς παράγοντες που δεν έχουμε ακόμη κατανοήσει για τα χαρακτηριστικά που ορίζουν το Σύστημα αυτό.
Με άλλα λόγια, όταν αναλογιζόμαστε τις επιδράσεις οι οποίες συνδέουν αυτά τα “Κατηγορικά Συστήματα”, βρίσκουμε ότι τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους. Σε κοινωνικό επίπεδο, αυτή η κατανόηση της αλληλεπίδρασης των συστημάτων βρίσκεται στη βάση της πιο βιώσιμης, ίσως, προοπτικής για την αληθινή ανθρώπινη αειφορία.[37] Το ανθρώπινο ον, όπως το δένδρο ή η γη, φαίνεται πάλι ενστικτωδώς ανεξάρτητο. Παρόλα αυτά, αν για παράδειγμα δεν έχουμε οξυγόνο να αναπνεύσουμε, δεν θα επιβιώσουμε. Αυτό σημαίνει ότι το ανθρώπινο σύστημα απαιτεί αλληλεπίδραση με ένα σύστημα ατμόσφαιρας και, επομένως, ένα σύστημα οξυγόνου. Καθώς η διαδικασία της φωτοσύνθεσης είναι υπεύθυνη για την πλειονότητα του ατμοσφαιρικού οξυγόνου που αναπνέουμε, μας συμφέρει να γνωρίζουμε τι επηρεάζει το συγκεκριμένο σύστημα και να δουλέψουμε για να εναρμονίσουμε τις κοινωνικές πρακτικές μας με αυτό.
When we witness, say, pollution of the oceans or the rapid deforestation of the Earth, we often forget how important such phenomena really are to the integrity of the human system. In fact, there are so many examples of environmental disturbances perpetuated by our species today due to a truncated awareness of this symbiotic cause and effect that links all known categorical systems, volumes could be dedicated to the crisis. The failure to recognize this “Συμβίωση” is a fundamental problem and once this Principle of Interacting Systems[38] is fully understood, many of our most common practices today will likely appear grossly ignorant and dangerous in future hindsight.
Βιώσιμες Πεποιθήσεις
Κάπως έτσι φτάνουμε στο επίπεδο της Σκέψης και της ίδιας της Κατανόησης. Όπως σημειώθηκε νωρίτερα, το ίδιο το γλωσσικό σύστημα που χρησιμοποιούμε απομονώνει και οργανώνει στοιχεία του κόσμου μας με σκοπό τη γενική κατανόηση. Η ίδια η γλώσσα είναι ένα σύστημα το οποίο βασίζεται σε διαχωρισμούς κατηγοριών. Αυτές τις κατηγορίες τις συνδέουμε με την πραγματικότητα την οποία αντιλαμβανόμαστε. Παρόλα αυτά, όσο απαραίτητη και να είναι στο ανθρώπινο μυαλό μία τέτοια μορφή αναγνώρισης και οργάνωσης, επίσης υποδηλώνει εγγενώς έναν ψευδή διαχωρισμό.
Έχοντας τα παραπάνω ως θεμέλιο, είναι εύκολο να αναλογιστεί κανείς το πως έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να σκεφτόμαστε και να δρούμε με εγγενώς διαχωριστικούς τρόπους και το γιατί η ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας είναι μία ιστορία ανισορροπίας και διαμάχης.[39] Σε αυτό το επίπεδο, τα Φυσικά Συστήματα τα οποία συζητήσαμε γίνονται σχετικά με τα Συστήματα Πεποίθησης/Σκέψης.[40]
Ενώ η ιδέα της “βιωσιμότητας” ίσως σήμερα συνδέεται συνήθως με τεχνικές διαδικασίες, με οικολογική θεωρία και μηχανική, ξεχνάμε συχνά ότι οι αρχές και πεποιθήσεις μας προηγούνται όλων αυτών των ιδεών και των εφαρμογών. Επομένως, η πραγματική βιωσιμότητα, σημαίνει ότι χρειαζόμαστε βιώσιμε αξίες και πεποιθήσεις και ότι η επίγνωση μπορεί να έρθει μόνο από μία έγκυρη αναγνώριση των νόμων της φύσης, των νόμων με τους οποίους είμαστε συνδεδεμένοι.
Μπορούμε να μετρήσουμε την ακεραιότητα ενός Συστήματος Πεποίθησης; Ναι. Μπορούμε να το μετρήσουμε από το πόσο καλά οι αρχές του ευθυγραμμίζονται με την Επιστημονική Αιτιότητα, με βάση την ανατροφοδότηση που προκύπτει ως αποτέλεσμα. Aν ήταν να συγκρίνουμε τα αποτελέσματα διαφορετικών “Συστημάτων Πεποίθησης” αναζητώντας έναν κοινό σκοπό,[41] θα μπορούσε να μετρηθεί το πόσο καλά αυτές οι προοπτικές επιτυγχάνουν αυτόν το σκοπό. Επομένως, αυτά τα συστήματα μπορούν να αξιολογηθούν και να μπουν σε κατάταξη μεταξύ τους.
Όπως θα ερευνήσουμε λεπτομερώς αργότερα σε αυτό το κείμενο, η κεντρική σύγκριση “Συστημάτων Πεποίθησης” σε αυτήν την έκθεση είναι μεταξύ της “Χρηματοπιστωτικής Oικονομίας Αγορών” και της προαναφερθείσας “Οικονομίας Βασισμένης στους Πόρους/Φυσικούς Νόμους”. Στον πυρήνα αυτών των συστημάτων βρίσκεται ουσιαστικά μία αντικρουόμενη πεποίθηση σχετικά με την αιτιότητα και την πιθανότητα. Σε αυτό το σημείο, ο αναγνώστης προκαλείται να κάνει υποκειμενικές κρίσεις σχετικά με το πόσο καλά η κάθε προοπτική επιτυγχάνει πραγματικά τους ανθρώπινους στόχους με κοινό σκοπό.
That noted and in the context of this essay, specifically the points about Emergence & Symbiosis, it could be generalized that any Belief System that (a) does not have built into it the allowance for that entire belief system itself to be altered or even made completely obsolete due to new information, is an unsustainable belief system; and (b) any belief system that supports isolation and division, supporting the integrity of one segment or group over another is an unsustainable belief system.
Kοινωνικά μιλώντας, το να έχουμε την Επιστημονική Μέθοδο στη ζωή μας σημαίνει να είμαστε πρόθυμοι και ικανοί να προσαρμοζόμαστε και ως άτομα αλλά και ως πολιτισμός, όταν εμφανίζονται καινούριες γνώσεις και προσεγγίσεις οι οποίες μπορούν να λύσουν καλύτερα τα προβλήματα και να αυξήσουν την ευημερία. Aυτή η κοσμοθεωρία πιθανώς θα σηματοδοτήσει τη μεγαλύτερη αλλαγή της ανθρώπινης κατανόησης που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία. Όλες οι σύγχρονες ανέσεις που έχουμε δεδομένες είναι αποτελέσματα αυτής της μεθόδου, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, καθώς η έμφυτη, αυτοπαραγόμενη και μηχανιστική λογική εφαρμόζεται παγκόσμια σε όλα τα γνωστά φαινόμενα.
Πολλοί άνθρωποι αποδίδουν ακόμη την αιτιότητα του κόσμου σε θεούς, δαίμονες, πνεύματα και άλλες μη μετρήσιμες απόψεις που βασίζονται στην “πίστη”. Παρόλα αυτά, μια νέα περίοδος λογικής φαίνεται να είναι στον ορίζοντα, όπου η αναδυόμενη επιστημονική κατανόηση του εαυτού μας και του φυσικού μας περιβάλλοντος αμφισβητεί τα παραδοσιακά και καθεστημένα γενικά πλαίσια που έχουμε κληρονομήσει από τους λιγότερο ενημερωμένους προγόνους μας.
Ο «τεχνικός» [42] προσανατολισμός της επιστήμης δεν είναι πλέον υποβαθμισμένος σε απλές συσκευές και εργαλεία – το πραγματικό μήνυμα αυτής της κοσμοθεωρίας αφορά την ίδια φιλοσοφία με την οποία πρέπει να προσανατολίσουμε τη ζωή μας, τις αξίες μας και τους κοινωνικούς θεσμούς μας.
As will be argued in other essays associated with this text, the Social System, its Economic Premise along its Legal & Political structure has become largely a condition of “faith” in the manner it is now perpetuated. The Monetary System of economy, for example, is argued to be based on little more than a set of now outdated, increasingly inefficient assumptions, no different than how early humans falsely assumed the world was flat, demons caused sickness, or that the constellations in the sky were fixed, static, two-dimensional, tapestry-like constructs. There are enormous parallels to be found with traditional religious faith and the established, cultural institutions we assume to be valid and “normal” today.
Ακριβώς όπως η Εκκλησία κατά το Μεσαίωνα κατείχε την απόλυτη εξουσία στην Ευρώπη προωθώντας πίστεις και τελετουργίες που οι περισσότεροι, σήμερα, θα βρίσκαν παράλογες ή ακόμη και παράφρονες, έτσι ακριβώς αρκετές γενιές από τώρα και έπειτα, κατά πάσα πιθανότητα, θα κοιτάξουν πίσω στις καθιερωμένες πρακτικές της σημερινής εποχής μας και θα σκεφτούν ακριβώς το ίδιο πράγμα.
* Βλ. Παράρτημα Β το οποίο εξηγεί περαιτέρω την επιστημονική μέθοδο.
Υποσημειώσεις για το κείμενο “H Eπιστημονική Kοσμοθεωρία»:
[26] http://www.todayinsci.com/QuotationsCategories/SCat/ScientificMethod-Quotations.htm
[27] Απόσπασμα από: “All the Questions You Ever Wanted to Ask American Atheists”, της Madalyn Murray O’Hair, Amer Atheist Press, 1986
[28] Ο Καθηγητής Βιολογίας Συμπεριφοράς του Πανεπιστημίου Stanford, Δρ Robert Sapolsky είναι πιθανόν πιο σημαντικός για τη χρήση του όρου “MεταΜαγικός”. Το έργο του προτείνεται: http://benatlas.com/2009/12/robert-sapolsky-on-metamagical-schizotypal-thinking/
[29] Βλ. Παράρτημα Β για μία Εισαγωγή στην επιστημονική μέθοδο
[30] Ο όρος Νέα Εποχή γενικά ορίζεται ως «ένα ευρύ κίνημα που χαρακτηρίζεται από εναλλακτικές προσεγγίσεις για την παραδοσιακή δυτική κουλτούρα, με ενδιαφέρον για την πνευματικότητα, το μυστικισμό …”
[31] Ο Carl Sagan ήταν διάσημος κυρίως για την επιβεβαίωση του ορισμού της Πίστης ως “Πεποίθηση χωρίς Αποδείξεις».
[32] http://teacher.nsrl.rochester.edu:8080/phylabs/AppendixE/AppendixE.html
[33] http://dictionary.reference.com/browse/symbiotic
[34] Ο όρος «εξωτερικές» σε αυτό το πλαίσιο είναι διατυπωμένος σε σχέση με ένα αντιληπτό αντικείμενο. Το ευρύτερο σημείο εδώ είναι ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως “εξωτερικό” ή “εσωτερικό” στο πλαίσιο των μεγαλύτερων συστημάτων ταξινόμησης.
[35] Ως “Σύστημα” ορίζεται: «μια σειρά από πράγματα που εργάζονται μαζί ως μέρη ενός μηχανισμού ή ενός δικτύου διασύνδεσης.” Αξίζει να σημειωθεί εκ των προτέρων η σημασία αυτής της έννοιας, καθώς η σημασία του “Συστήματος” ή της “Θεωρία Συστημάτων” θα είναι ένα επανεμφανιζόμενο θέμα σε σχέση με το ποιο πλαίσιο αναφοράς υποστηρίζει πραγματικά την αληθινή ανθρώπινη βιωσιμότητα του φυσικού μας περιβάλλοντος.
[36] Ο όρος αυτός είναι παραλλαγή μίας πιο κοινής έννοιας, της “Κατηγορικής Σκέψης” που σημαίνει να σκέφτεσαι αναθέτοντας ανθρώπους ή πράγματα σε κατηγορίες και στη συνέχεια να χρησιμοποιείς τις κατηγορίες σαν να εκπροσωπούσαν κάτι στον πραγματικό κόσμο.
[37] Θα αναλυθεί περισσότερο λεπτομερώς στο “Μέρος 3″ του παρόντος κειμένου.
[38] Βλ. Παράρτημα Α, Λίστα Λεξιλογίου
[39] Η νεολιθική επανάσταση είναι μια αξιοσημείωτη δείκτης για μια δραματική αλλαγή στην κοινωνική λειτουργία και τις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς ο πολιτισμός πέρασε από την αναζήτηση τροφής και το κυνήγι – ζώντας με υποταγή στις φυσικές διαδικασίες – σε μια βαθιά ικανότητα να ελέγχει τη γεωργία για τα τρόφιμα και να δημιουργεί εργαλεία / μηχανημάτα για να διευκολύνει την ανθρώπινη εργασία. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η ανθρώπινη κοινωνία δεν ήταν αρκετά ώριμη για να χειριστεί αυτή την ικανότητα, καθώς η διαιώνιση του φόβου και της έλλειψης οδήγησε στην αποταμίευση, τις ιδιωτικοποιήσεις, το “συμμορίες” εθνών και άλλες διχαστικές τάσεις προς όφελος της αυτοσυντήρησης ορισμένων ομάδων σε διάφορα επίπεδα.
[40] Για φιλοσοφική σαφήνεια, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι όλα τα αποτελέσματα των ανθρώπινων αντιλήψεων προβάλλονται – ακόμη και οι ίδιοι οι νόμοι της φύσης. Ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει την αποτελεσματικότητα που έχει παρατηρηθεί σε σχέση με τον τεράστιο έλεγχο και την κατανόηση που έχουμε μέσω της μεθόδου της επιστήμης.
[41] Η έννοια του «κοινού σκοπού» ή «κοινού εδάφους» θα επαναληφθεί σε αυτό το κείμενο και αυτό είναι μία κρίσιμη ευαισθητοποίηση το να υπολογιστούν οι ανάγκες, οι προθέσεις και οι συνέπειες της ανθρώπινης ύπαρξης. ΄Ενας κεντρικός συλλογισμός που υποστηρίζει το TZM είναι ότι τα ανθρώπινα όντα είναι περισσότερο όμοια από όσο είναι διαφορετικά, καθώς μοιραζόμαστε τις ίδιες ποσοτικά βασικές ανάγκες και αντιδράσεις. Από πολλές απόψεις, αυτό είναι το ενοποιητικό χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να περιλαμβάνει αυτό που ονομάζεται “Ανθρώπινη Φύση” και, όπως θα περιγραφεί περισσότερο στα επόμενα δοκίμια, τα ανθρώπινα όντα έχουν μοιραστεί, πράγματι, προβλέψιμες κοινές αντιδράσεις σε θετικές και αρνητικές επιρροές, τόσο ψυχολογικές όσο και φυσιολογικές. Ως εκ τούτου, η έξυπνη, ανθρωπιστική οργάνωση μιας κοινωνίας οφείλει να λαμβάνει υπόψη το γεγονός αυτό άμεσα για το καλό της δημόσιας υγείας – κάτι που το παρόν Χρηματοπιστωτικό Σύστημα Αγορών δεν κάνει.
[42] Όπως θα γίνει παραγωγικό σε αυτό το κείμενο, ο όρος «Τεχνικός», ενώ σχεδόν συνώνυμος με τον όρο “επιστημονικός”, χρησιμοποιείται για να εκφράσει καλύτερα την αιτιώδη φύση όλων των υπαρκτών φαινομένων – συμπεριλαμβανομένης ακόμη και της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της ίδιας της ψυχολογίας / κοινωνιολογίας. Ένας κεντρικός συλλογισμός που υποστηρίζει το TZM είναι ότι η επίλυση προβλημάτων και η εκδήλωση του δυνατοτήτων είναι μια “τεχνική” αξιολόγηση. Η προσέγγιση αυτή, εφαρμοσμένη σε όλα τα κοινωνικά χαρακτηριστικά, αποτελεί τον πυρήνα του νέου κοινωνικού μοντέλου το οποίο προτείνεται.